Szmata

Koleś o ksywie szmata, będący bywalcem
PRL-u w Poznaniu, twierdzi, że historia
każdego z nas zaczyna się od wewnątrz. W środku
brudnej jaźni od strachu, okruszków przeszłości.
To taki pub, gdzie piłem tak często, że mogę
powiedzieć: piją dzwony kościelne, nie biją.
Wznosimy w górę ręce, takoż w sobie ściany,
a nie znamy rozkładów pokojów w umyśle,
że trudno nam pójść siku, wyszczać swoje myśli,
by świat mógł się przekonać, że nie popuszczamy
w snach swych tęsknot i pragnień jak dzieciaki w łóżku.
Cóż, wobec szczęścia nigdy nie jesteś dorosły.

Wesele i pogrzeb

Ziemskie lodowce przywodzą na myśl ślubny welon.
Nie człowiek zaślubiony został temu światu.

Odbywa się w przestworzach pochmurna procesja,
w której nosi się słońce jako ciepłą trumnę.

Wiosenne porządki

Dorabiam klucze ptaków, otwieram powieki.
Jak prowadzić szczęśliwe życie w społeczeństwie,
gdy nie można zapukać do tych wszystkich oczu
znajomych i przechodniów, które są zamknięte,
by móc się w środku ogrzać gościnnym spojrzeniem,
a przecież są otwarte, kiedy na mnie patrzą,
ale podejdź zbyt blisko, to się zatrzaskują.
Podać przyczynę smutku jak obiad do stołu
lub danie przez kelnera do stolika wiosną
w ogródku restauracji o wieczornej porze.
Być jemiołą na duszy, umyśle narodu.

Na co tak czekamy?

Najdłużej czeka słońce, od bladego świtu,
a nikt nie wie po jaką cholerę, na kogo?
O zmierzchu rezygnuje, spuszcza się po murze
z powietrza, tyle po nim, jeszcze kilka minut
podynda ponad linią horyzontu niemal
zupełnie jak dzieciaki siedzące na dachu
garażów oblepionych ciemną jak noc papą.