Droga na Ostrołękę

Malwa. Muchy. Las, który od wczoraj jakby się trochę zbliżył. Droga na Ostrołękę.

Czy możliwy jest nowy wiersz o naturze, który nie byłby wierszem o niemożliwości nowego wiersza o naturze? Myśl starutka jak dwudziesty wiek, czy jest jakaś następna?

Książka niepostrzeżenie wysuwa ci się z rąk. Co z tą Ostrołęką, pytasz jeszcze, zanim zapadniesz w drzemkę.

Wszystkie myśli wydają się blade przy tej zieleni.

Frei nach Rilke

Miał dwadzieścia pięć lat, co mógł wiedzieć? Rozglądał się. I pisał, trochę bez opamiętania. Ale się uczył, słuchał Lou. Aż powiedziała: dosyć, już nie mogę. Szkoda, nie szkoda. Szybko popadł w inną kobietę. Wtedy też, dokładnie na przełomie stuleci, napisał ten wierszyk złożony z dwóch zdań; drugie z nich brzmiało: „Gdy środek życia tuż przed nami, w środku, w nas, owa pani śmie ronić łzy”. Rozumiecie, śmierć, która jest w nas, ośmiela się płakać. Wiedział, co chce napisać, co napisał?

Konstanty wycinał róże w ogrodzie Estery; przyglądaliśmy się temu, pijąc kawę. Modernizm jeszcze nie mógł wiedzieć, że to jest zdanie na czasy, które dopiero przyjdą. W których płacz śmierci będzie wyjątkowym zuchwalstwem. Oczywiście, zdanie Rilkego jest w innej sprawie. Ale i tak niesłychane: śmierć w nas, która śmie płakać. Dziwne, nie? Że też młodym ludziom udają się takie zdania.

„Jesteś nieuważny”, przerwała mu Estera. Jeszcze chwila i poleje się krew.

Po powrocie do domu napisałem:

Życia głuche garście.
Głęboko w nas
Łka śmierć.

Spodziewałem się usłyszeć szmer oburzenia. Ale nie, spondej brzmiał równo, choć z poświstem. Nie wiem, za czyją sprawą, moją czy jej.

Kalokagatia

Kiedy Estera napisała do mnie po trzecim secie, który trwał trzy kwadranse: „druty śmigają mi w dłoniach, planety szaleją”, pomyślałem, że to się nadaje na wiersz. Szybko też wpadłem na tytuł: Kalokagatia.

Odkąd Estera przeszła na emeryturę, ma więcej czasu na swoje pasje. Uwielbia je łączyć, tak jak tego dnia: oglądać naszych siatkarzy i robić na drutach.

Piłka i druty, symultaniczne akrobacje, mężczyźni w locie i srebrny pląs nad bajeczną tęczą, wszystko jakby w technikolorze – uroda ruchu, choreografia i malarskość. Siatkarze walczyli o półfinał, a Estera robiła getry dla przyjaciółki, z czego jej przykrótki heksametr homerycki nie zdawał sprawy. I to ona, dobrotliwa Bogini Matka nad swoją włóczkową tęczą, tkwiła w centrum obrazu z fruwającymi siatkarzami. Jego faktura była dzisiejsza, postmodernistyczna (absorbowałaby zresztą mnóstwo innych przymiotników), sens natomiast – szlachetnie starogrecki.

Dlaczego nie dało się z tego zrobić utworu w mowie wiązanej? Ba.

Tamten mecz wygraliśmy. Teraz bój o medale.