Jestem lęk

Lęk zamknął wszystkie drzwi
z pękiem kluczy stoi jak strażnik
już mnie nie puści przez kraty
zabrał tabletki na samotność
cały deszcz jesieni pompuje w oczy
włącza w głowie radio
głosy i myśli „S”
odmienia imionami
karmi sen mlekiem maków
prześni jak siny tłuszcz
nieładnie wisząc za szyję

***

Marznę jak ulica
pozbawiona domów
jestem niepotrzebnie
w oczach mam krew
cisza uczy żyć bezgłośnie
codzienność w spojrzeniu
z nocnego pociągu
wypadłem trzymam
w ręce malutką radość
tak jesienny liść
szroni mi usta

***

Co będzie ze mną
kiedy umrzesz
jaki znicz podpalę
w ślepych oczach
czy upadnę jak kiedyś
i się nie obudzę
w domu zastanę
kwiaty uschnięte
z przerażenia i głodu
noc
jak spocony nekrolog
umazany gliną krwi
długo zbierałem tabletki
żeby siebie zamordować
sprawdziłem haki w suficie
w domu i garażu
czy mnie utrzymają
chodzę po gzymsie
jak depresja
co wszystko żywe strąca
lęki ciałem porosłe

***

Gdzie chmury noszą się na czarno
moja głowa rozbita wielokrotnie
od urodzenia do śmierci
nie po tej stronie krwawię
a jesień odrzuca mnie wstecz
cień staje się miejscem
chodzę z nim po mieście
żeby dożyć
klęczę na guzach kolan
dzień wrzucony między noce
świta
jakby tańczył w butach
poprzedniego czasu

***

Kiedyś moje życie żyło
miłość nie umierała
krew była szlachetna
byłem niebem znikąd
jak pies przy mnie
słowa niezdobne
nie krążyły w żyłach
na słupach twarze cenione
ich hasła mijałem
było dużo mnie
ból i smutek słaniał się
w innych
teraz mam nogi spóźnione
w grobach przechowuję
historię
starość mnie budzi
w kolejnym szpitalu
tlenem zachwycona