Ferie

Śnieg we włosach i w ustach. Pod butami śnieg.
Chodzimy po nim tak,
by nie zostawiać śladów.

Ogrzewam jej dłonie w swoich, bo znowu zapomniała
z domu rękawiczek. Stajemy oko w oko,
oddzieleni tylko

strużką pary przelotną jak skradziony całus.
Ociera się o mnie mokrym od kataru nosem
i czuję, jak do policzka

przymarzają mi naraz dwa malutkie sople,
których do dzisiaj za nic
nie umiem roztopić.

Galaktyki

Trzej chłopcy strzelający z leszczynowych łuków. Ich indiańskie wrzaski
dochodzące jak gdyby z innej galaktyki, choć chłopcy

bawią się obok. Stoję i nasłuchuję, i przypominam sobie, jak sam z takiego łuku
strzelałem za gówniarza, i nagle, wyraźnie

jak nigdy dotąd, widzę, że mnie i tych chłopców
wcale nie dzieli przestrzeń, że dzieli nas czas,

i że tej odległości nic nie zdoła skrócić, i że za trzy lub cztery dekady ci sami
chłopcy będą stać tutaj, gdzie ja stoję teraz, patrząc, jak jacyś inni

chłopcy puszczają strzały z jakichś innych łuków.

Powtarzanie lekcji

Ojciec nie lubił powtarzać ze mną lekcji.
Lubił piwo z lodówki, mecze Ligi Mistrzów,
czarno-białe westerny i schabowe z kością.

Nocami, kiedy myślał, że dom dawno zasnął,
lubił posłuchać z kaset Skaldów i Klenczona,
patrząc w okno i chyba nie widząc nic za nim.

Był ze mną od początku i nie chciałem wierzyć,
że kiedyś może mi się tak po prostu skończyć.
Lecz któregoś dnia zaczął ubywać, aż ubył.

Ojciec niewiele mnie w życiu nauczył,
ale wtedy, gdy zniknął, pokazał, jak nie być
i to, że sam też kiedyś powtórzę tę lekcję.

23.59

Oto dzień się
zamyka,

a ja mam oczy otwarte
jak rany.