Nie mów

jakbym wiecznie siedziała w tej szybie
ty na niej
z włosami w dobrym kierunku

dwa staniki wieszak
i głupio wygląda beret
żeby tak sobie łono wyskubać
z twoich myśli

czytam papierowe samowolki
nie twoje
chusteczki malowane przez pokojówkę

chodzi mi o to
żebyś cierpiał
o śmiech
o dwadzieścia cztery godziny
żeby bolało
wiersz
którego nie chcę oglądać

Szybciej i wyżej

gawrony zawsze między deszczem
śniegiem z deszczem lub tylko śniegiem
suche na resztkach oświetlenia
jak było na początku
czy przed zaśnięciem tam i z pól jakby były
moje zasiane rzędy pamiętam harówkę
jakbym sam obsługiwał siewnik

bardziej czarny tylko mróz zamkniętych kałuż
w odbiciu boże narodzenie
pilne jak widok z oczu strażaka
gdy ogień najsilniejszy na ostatnim piętrze
a cała wieść roznosi się po polach

już żaden dziób nie osiądzie tylko w górę
trzeba patrzeć bo rosnąć ktoś każe
wciąż szybciej i wyżej od wyciągniętej ręki

Wilgoć

oto masz do wglądu litery z ręki
żagiel misjonarza dmuchający w płachtę
żeby stóp nie wyklepać na płasko
jak papilarne wróżby uczonych przyśpiewek
sławiących treść pierwszego imienia

a druga dłoń podtrzymuje głowę
więc już kawy zabrakło i obraz poszedł
w skojarzenia koronkowych płatków
żeby znów karku nie złamać
w notorycznym braku wilgoci

Pięć minut dalej

widok jasny jak z biletu
kraj odpoczynku ten lepszy
co pąkiem odpowiada
a z pytań gdzieś w dali neon
świadczy za potęgę miasta
pęcznieje jak barowe łokcie

żeby przeoczyć odejście i kalendarz
odklepać w nutę za bardzo
postarzało się lato i skrzek już duży
oddany czterolistnej rozkoszy
czyżby szczęście miało dotknąć
jeszcze przed wspomnieniem

Czuwanie V

dla samej pracy
skończyć wydmuszki
i oddech zostawić
w środku w przeciągu