Deportowany do wydziału wiedzy osadzony w pierwszym rzędzie Udręki pobiera wykłady z czystości
dał śluby wieczyste Prawdzie ostatecznej Nie zna się na:
kulturze chwili
Posiadł życie wieczne, kiedy jego wersami mówiono
kiedy jego wersami mówiono reagował sensem istnienia
teraz ma Niebo ze swych stron zakładkę z życia i władzę nad Miastem bez imienia
***
na Wichrowych wzgórzach Powieść lat minionych Cień wiatru Zdobi drozda jesteśmy Bajecznie bogaci
***
ty Romeo, ja Julia Bije nam dzwon twój Pokój, moja Wojna Spotkanie we wierzbach Spotkamy się w niebie
***
Wdrożony do Ziemi nieobjętej Tańczę boso w Dusznym kraju Kibicują mi umarli rzucam w Dziejbę leśną jak Trenem Garść popiołu
***
Nim Rozdzióbią nas kruki i wrony staniemy na kobiercu Świata szklanych domów nałożymy biret, a obrońcy Pokoju wręczą nam Medaliony
Maksymilian Tchoń (ur. w 1987 r.) — poeta. Absolwent Filologii Polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wiersze publikował m.in. w: „Akancie”, „Epei”, „Poezji dzisiaj”, „Wyspie”. Wydał tomy wierszy, m.in.: Http (2015), Potępiony (2016), Ziemia złych wyroków (2019), 40 i 4 (2022), Kto zatrzyma perseidy (2023) oraz tom esejów Rezerwat znaków przestankowych (2018). Tłumaczony na: angielski, portugalski, rosyjski, ukraiński i włoski.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.ZgodaPolityka prywatności