Osmalone

te ludzie to się nie goją
jak skóra stoją na krawędzi
stóp z osmalonymi włosami

przechodzą z rosy do nory
wychodzą z gardła po zęby
przebijają się kaleczą
a potem mrówkują

myśląc że wyleczą spleśniałe
że sprasują chropowate dłonie
że ikona nie skona i będzie
wieczna jak zimowe wodorosty

a tu nic z tego bo pod ziemię
zanurza się treść nawet rękę
wciąga mokradło

Czas

nieodległy i nagi
w cemencie i piasku
kręci się w żyłach
rozsadza tętnice jak
pies wapnieje na skałach
startych z papieru
ciemnieje w ciemności
na kilka cali w szarej
podziałce i chwastach

tak to wygląda na pierwszy
rzut kości po czym
nic nie pasuje do ciała
dalej jest burta fala
i przechył woda i piana
ściana przelana
do szklanki tynk jak
confetti we włosach

Klatka z kości

nie widać już nawet zmarłych
ulotnili się jak ciała żywych
nagle zrobiło się jasno
w tym czarnym niebie

pot zmienił się w skamielinę
zatem deszcz zawisł nad nami
język zaczął jeść język
droga skurczyła się do piędzi

spokojnie wszystko osiadło
zetliło się zeszkliło
w strunach głosowych
w bagnach krajowych

weszło w klatkę z kości
zostało cieniem ciała

Przesłony świat

jak para skroplona na szybie
słony sen wchodzi w ciało
na ostrzu kości wyjętej z żebra

a potem idzie bez twarzy jak rzeźba
czasami palona czasami sypana
wapnem i solą

Przybity obrazek

przerośnięte kościoły
przy wybrzuszonych ulicach
i nadęte konary białych
drzew których gałęzie szarpią
codzienne nieszczelne okna

to jest ten przybity obrazek
jakby powiedział z lekka szalony
administrator kamienicy

to jest ten obrazek zmarnowany
przez robotników którzy
wczoraj przyszli tutaj ciąć
metal wymieniać jakieś wielkie
cysterny gromadzące ciepłą
wodę ale przydeptali wszystkie
zdechłe liście no i teraz proszę
zobaczyć szkielety szczurów
kotów też pogodzonych w gęstym
mule który pamięta zapewne
stare dobre czasy w których
ludzie godnie stali przy swoich
miejscach pracy nie myśląc
o konsekwencjach związanych
z bólem krzyża