Do Tadeusza Borowskiego

Nie zwlekają z rozkładaniem
koców na trawie,
z nakrywaniem stołów,
z otwieraniem porto,
z połykaniem winogron.

Z niczym się nie kryją,
nie krępują się nikim,
odsłaniają nogi i dekolty.
Prezentują sobie ciała
w kolorze ochry.
Wychodzą za mąż
za bezczas. Żenią się z żądzą.

Opuściło ich, jak widzisz,
wnioskowanie.
Bardziej cenią woń widma.
W odróżnieniu od nas,
wyśmianych,
z wyrokiem obłędu.

Nie zechcą nas wysłuchać,
kopniakiem zepchną
do dołu, zobaczysz,
prędzej zbudzą Dachau.

Skoczna muzyka

Płakał nad sobą na brzegu zatoki. Dym z komina stał w miejscu
jak wyprostowany palec. Drżały mu dłonie w tym przejściu

do podziemi. Przycichły mewy. Skrzyły się latarnie.
Roześmiane pary wyruszały potańczyć. Zamykano piekarnie

i nadmorskie kramy. Klakson konkurował z klaksonem.
W parkach wieszano girlandy. W pubach mówiono żargonem.

Łkał obok zejścia do portu, nad którym wybuchała supernowa.
Rozpaczał, tak jakby opowiadał ocean. Tonął przy tym w słowach.

Pasaże

Nurt kryje w sobie dwie niewiadome: mieliznę i toń.
Zostawiamy w nim obie dłonie, wycinek pracy ciała,

Jakim byliśmy. Nogom lepiej w piasku, jego złote
Odcienie zginają nam kolana. Pewność, że nie zranią nas

Kamienie, posłuszne ociemniałym palcom, nagli,
By osiąść w krzykliwym śródmieściu, u zbiegu ulic

Bogatszej i szybkiej. Przeceniamy wszelką mądrość
I doświadczenie, tymczasem ledwie zamoczyliśmy

Łydki. W pierwszej kolejności należałoby się upewnić,
Czy czasem czegoś nie pominęliśmy, czy nie przestaliśmy

Śnić o nocnych zawiłościach? Mówiąc wprost:
Czy w dalszym ciągu i w jakim stopniu pociągają nas

Ostatnie godziny? Póki co instynktownie sięgamy
Po poranną kawę, ustawiamy się w kolejkach po

Darmowe radości, łagodny prąd łechce nasze zmysły,
Nie pobudzając ich do królewskich czynów. Jak dawno

Zasnęliśmy, kto nas wywiózł, kto porzucił półprzytomnych
Na ziemi niewydającej owocu? Wołamy, staramy się

Ostrzec banitów w przybrudzonych szlafrokach. Ubolewamy,
Że porwała ich topiel – wehikuł kawalerki na ósmym

Piętrze. Postronny obserwator mógłby powiedzieć:
Jesteśmy jak dwie rzeki płynące obok siebie

W siostrzanych korytach. Czy w rezultacie się połączą?
Jeżeli, rzecz jasna, to życzenie nie jest czymś

Drugorzędnym z punktu widzenia morza, jego głębin?

wiersze pochodzą z wydanego przez FLiHB tomu poetyckiego Macieja Bieszczada Pasaże (2023)