Drobna niedogodność

„Jeżeli chcesz być z kwiatami, idź do nich”.
Stanisław Lem

Aleks cierpiał. Cierpiał na wstydliwą przypadłość; otóż za każdym razem, gdy zaczynał się podniecać, wymiotował płatkami róż.

W jednej chwili spacerował ulicą, układając w głowie listę sprawunków, w następnej dostrzegał skąpo odzianą ślicznotkę i gotowe! Jednocześnie z namiotem w bokserkach, w gardle pojawiała się kwiatowa gula, która utrudniała oddychanie, po czym otwierał usta i jak podrzędny żul – puszczał pawia. Co z tego, że ładnie pachnącego? Paw pozostaje pawiem, niezależnie od wsadu.

Czy w takiej sytuacji kogoś zaskoczy informacja, że Aleks pomimo nie najgorszej powierzchowności pozostawał samotny?

Miał przerąbane i dobrze o tym wiedział.

Mógłby spróbować szczęścia z kimś, kto go nie pociągał, ale byłoby to rozwiązanie na krótką metę. Wszak nawet najbardziej tępa dzida szybko odkryłaby prawdę.

Przez jakiś czas Aleks pieścił się myślą, że jego feler pozwoli mu się dorobić. Niestety, kiedy z reklamówkami wypchanymi kwieciem udał się na halę targową, handlarze znacząco pukali się w czoło.

– Panie, takich wymiętych nikt nie kupi – grymasili. – Ten szmelc tylko do kosza się nadaje!

Ci bezczelniejsi udawali, że dzwonią na pogotowie, żeby zabrano Aleksa do psychiatryka.

Koledzy w pracy także nie traktowali Aleksa poważnie. Często, niby w żartach, swatali go z Calineczką albo przecenioną dmuchaną lalą.

Nie, żeby był wybredny, ale żadna z tych opcji nie wchodziła w grę.

Przecież każdy człowiek potrzebuje bratniej duszy. Aleks nie stanowił wyjątku.

Koniec końców życie w samotności zbrzydło mu do tego stopnia, że założył konto na portalu randkowym. Kalkulował, że może tam znajdzie kobietę tak zafiksowaną na punkcie kwiatów, by ta miłość zdołała przesłonić jego problem.

Flora wydawała się idealną kandydatką, bynajmniej nie ze względu na imię. Zaraz po maturze podjęła pracę w kwiaciarni; wkrótce zainteresowanie przerodziło się w pasję. Przyznała mu się, że za każdym razem, kiedy spogląda na ścięte kwiaty, czuje z nimi więź. Uderza ją też przykra świadomość, że mają ze sobą wiele wspólnego.

Na pierwszą randkę umówili się w ogrodzie botanicznym. Aleks kombinował, że w razie czego będzie mu łatwiej ukryć efekty podniecenia.

Rozmowa od samego początku krążyła wokół kwiecia.

– Zawsze mi szkoda tych ciętych, bo najpierw trafiają do flakonu, a później do śmieci.

– Zgadza się – przytaknął skwapliwie Aleks, po czym dodał asekuracyjnie: – Muszę ci się do czegoś…

Nie zdążył; różany paw wyskoczył mu z ust wprost na żwirowaną alejkę.

– Przepraszam… ja… – wydukał. – Po prostu mi się podobasz, no i tak reaguję…

Dziewczyna przełknęła ślinę. Milczała przez kilka sekund, kiedy zaś znów się odezwała, udowodniła, że grzeszy nie tylko urodą, ale i inteligencją.

– Spoko, żaden problem. Uwielbiam kwiaty, a dzięki tobie nie będę mieć wyrzutów sumienia, bo przecież ich nie ścinasz.

– Jasne, że nie!

Na jej twarzy wykwitł szeroki uśmiech.

– Podobno nie ma róż bez kolców – mruknęła po kociemu, łapiąc go za dłoń i kładąc ją sobie na piersi.

– Podobno – potwierdził.

Kolce rosły mu na penisie, ale o tym szczególe przezornie postanowił nie wspominać.