oddech, naczynie

może trzeba powtarzać – to była piąstka,
wygrażająca niebu, żarliwie, kiedyś,
a to szyja, wrząca i biała. może
trzeba powtarzać przeszłe i przyszłe,

dlatego przepływanie. i pamięć
zwracająca to, co wzięła w podróż
na przedłużenie śmiesznej miary ciała:
nóż. skórę. i śpiewające naczynie:

miłość, jeśli tak się składa,
że bez niej ciało uwiera i parzy,
dlatego śpiew pomiędzy myślami
a wyciem, pomiędzy łykiem wody

a łykiem krwi oddech – ta
nieskończoność w skrócie, żart pomiędzy nami

powietrze, bliskość

wiatr przynoszący wstążki na pożegnanie
i odzież dla żebraków – śnieg
to jest powietrze z tej samej podróży,
z tego samego ogrodu,

który tu założono i zadeptano.
hej. jeszcze widzę żar
i drżenie stóp, to młodość sama
wypełnia się i nie powtarza więcej,

a gdzie dawała schronienie wyczekującym,
kryjówkę w mroku albo w zasłuchaniu,
tam wzbierająca tęsknota za tym,
co bezpowrotnie minęło –

za czasem przeszłym,
gdy szepcze – trzeba przyjąć, choć nawet ze sobą
wolałaby nie mówić,
coraz bliższa powietrzu,

nie do naprawienia,
tak jak nie da się naprawić krwi,
tracenia, żalu
i może oczu, nie pamiętam więcej

noc, narzędzie

dla Ozo

nic więcej nie pamiętam
niż to, co napisałem, tutaj, wcześniej
i zobaczyłem – niewyraźnie,
kiedyś

tam ciało rzuca cień,
ma zapach i wagę, służy za przydatne
i pożyteczne narzędzie od mierzenia czasu.
tam widzi się tak ostro,

że się nie pamięta
o długich dniach młodości,
krótkich dniach starości

(o, lata wcześniej brałaś mnie za rękę
i biegliśmy do parku na noc,
nie musieliśmy niczego),

o ciszy po sobie