Zapadlisko

„Everything was true
It couldn’t be a story”.
The Drowning Man, The Cure

Robert (imię autentyczne, nazwiska nie podam — zorientowani wiedzą o kim piszę, całej reszcie ta informacja na nic się nie przyda) przed laty był wokalistą gotyckiego zespołu, cieszącego się niejaką popularnością. Gwoli jasności: mowa o dwu, może trzycyfrowej liczbie odziewających się na czarno indywiduów.

Facet bez nazwiska ubierał się zresztą w podobnym stylu. Mógł pozwolić sobie na pewną dozę ekstrawagancji, ponieważ posiadał ku temu zaplecze finansowe. Otóż — jakkolwiek nieprawdopodobnie to brzmi — odziedziczył fabrykę makaronu. I choć w konsumpcji tego produktu Polacy pozostają daleko w tyle za Włochami, zakład przez dekady służył mu za niezgorsze źródło dochodu.

Zwany z angielska zespół, który sami muzycy żartobliwie określali mianem Ręka w Cieście, nagrał demówkę, a później płytę z siódemką w tytule, która jednak nie przyniosła jej twórcom sukcesu. Obie ukazały się na kasetach magnetofonowych, przy czym na pierwszej pojawił się całkiem udany cover She’s Lost Control Joy Division. Nota bene jedyny „ich” kawałek, który naprawdę mi się podobał.

Cóż, wybór tego akurat numeru — z perspektywy czasu — wydaje się nieprzypadkowy.

Lider Ręki w Cieście z uporem maniaka starał się kopiować manierę wokalną Andrew Eldritcha z The Sisters of Mercy. Śmiem wątpić, czy z powodzeniem.

Z powodzeniem natomiast wiódł rockandrollowe życie, w czym wiernie sekundowała mu reszta kapeli. Z wyjątkiem perkusisty; normalsa, którego koledzy traktowali jak czarną owcę.

***

Przez dekadę Robert zadawał się z nieco pokręconą, choć niebrzydką laską. Zdaje się, że nawet wzięli ślub. Wyniszczająca megalomania Roberta doprowadziła jednak do tego, że niewiasta go rzuciła.

Wokalistę tąpnęło, otrzeźwiło — dosłownie i w przenośni.

Abstynencja trwała kilka miesięcy, a później wrócił do picia jak do z dawna nie widzianej kochanki: z bezgranicznym oddaniem i czułością.

Niekiedy spotykałem go „na mieście” — coraz bardziej zapijaczonego, śmierdzącego, zazwyczaj w towarzystwie podobnych do niego meneli.

Zapadał się.

Palił, jeśli miał co, choć wkrótce skończyły mu się mosty i kumple, którzy chcieli częstować go fajkami.

Pił, gdzie popadnie, spał tam, gdzie padł.

Feralnej nocy imprezował w pustostanie, w którym zarwała się podłoga. Został przygnieciony przez gruz, ponoć nie zginął od razu.

Nie dotarłem na jego pogrzeb. Usłyszałem o nim od wspólnego znajomego dopiero po miesiącu. Prawdę mówiąc, nawet gdybym dowiedział się o planowanej ceremonii z wyprzedzeniem, pewnie i tak bym się na nią nie wybrał. Nie ceniłem Roberta ani jako muzyka, ani jako człowieka. Zawsze uważałem go za nadętego buca, którego po prostu nie da się lubić.

Ktoś, kto hołduje zasadzie, że o martwych powinno się mówić dobrze albo wcale, w tym momencie spyta zapewne, po co opisuję tę historię.

Nie jestem pewien.

Może ku przestrodze, choć nie sądzę, by niefartowny los naśladowcy szefa Sióstr Miłosierdzia skłonił kogokolwiek do zmodyfikowania swoich wyborów życiowych.

W ramach oczyszczającej wycieczki w przeszłość? Wszak za młodego też grałem w zespołach nurzających się w mroku i depresyjnych klimatach.

Z kronikarskiego obowiązku?

Skąd.

Żaden ze mnie w-dupę-kopany-w-mordę-całowany Gall Anonim.

Cóż, pytania namnażają się niby wirusy.

Jak zwykle.