Psy

Przywódca, a właściwie pomnik przywódcy,
bo chyba nie ma między nimi żadnej różnicy.
Przywódcy nie istnieją przecież inaczej niż tak:
wysoko, bez ruchu, z łupieżem ptasiego gówna

na głowie i ramionach, ze zgniłymi wieńcami
u stóp. Psy biegną, szczerzą zęby i walczą,
wgryzione w siebie zdychają pod cokołem.
Niebo ma tę samą barwę co oczy przywódcy.

Armia

Rzucił w nią śnieżką, bo jest za młody,
żeby mówić, choć może służyć w armii.
Przeprasza dopiero, gdy ona prawie płacze,
ale chyba niepotrzebnie, bo ona rozumie

język bólu, a nawet woli go od milczenia,
od niedostrzeżenia, od nieistnienia. Armia
ubrała ich w mundury ze skóry. Dorosną,
pobiorą się. On będzie piłkarzem, ona piłką.

Dno

Prawie jak w tej zabawie w zaufanie, myśli,
podczas której ktoś, nie patrząc, pada w tył, bo wierzy,
że ten, co za nim stoi, złapie go i uratuje,
ale on chce upaść, wiedząc, że nikogo za nim nie ma,
bo, myśli, taka właśnie musi być prawdziwa wiara
w siłę, która czuwa, chroni i nigdy nie zawodzi.

Leci.

Nikt go nie chwyta, nie uderza o nic plecami,
leci z zamkniętymi oczami, stale spada i myśli,
że będzie leciał, aż pęd obedrze go z ciała i myśli,
że będzie bezsilnie spadał, dopóki nie dotrze do dna,
którego nie ma, albo jest gdzieś wysoko, wysoko.

Huśtawki

Chociaż dzieci dawno je porzuciły
i nie wieje najlżejszy nawet wiatr,
puste huśtawki kołyszą się w nocy,
bo ktoś chyba jednak na nich siedzi
i bawi się, bawi i nie chce przestać.
Ktoś w końcu daje widzialny znak,
na kogo tak długo, długo czekaliśmy.
Huśtawki skrzypią i nie dają spać.