***

pokój to zwierzę
ma tyle drobnych ciałek
odmiennych cudów z koloniami bakterii
kosmos wielu kosmosów
w norach w rui w galopie
piszczy skrzeczy ćwierka chrząka kląska
widzi nocą skacze po gałęziach zajada banana
trafia na ziemię ognistą
i nową ziemię
czasem właścicielowi
samo grzecznie przynosi smycz

***

A jeszcze, pokój mojej krainy to jak las.
Błędowie, dzikość, chaszcze i tylko z rzadka
Słoneczne polanki porządku. Niemniej
Moszczą się na nich grube dęby, jadowite grzyby
Okolone mokradłem, tatarakiem, bylicą i próchnem.
I nie ma jak wyrąbać duktów i wyjść
Z tej puszczy ku ludziom.

***

I jeszcze, pokój to bagniska, starorzecza, grząski grunt.
Pod stopą prawdy i porządku
Ugina się wszystko, szumi wszystko,
Rechocze, kwacze, kumka, pohukuje, pluska,
Butwieje, pachnie
I chmurzyskom pozwala się odbić z ich dostojną
Lekkością,
I wstaje mgłą.
Twardo ubite szosy hen za horyzontem.
Za horyzontem orientacja wedle sztucznego
Bez nowiu i bez pełni satelity.

***

Pokój cofa się z mojej ziemi jak fala,
Cofa się żywiołami, głębinami,
Błyszczą tylko jego krople już, jego wilgoć.
Odsłaniają się śmieci, dużo, dużo zabawek po dzieciach,
Dużo śmiechu zupełnie bezdźwięcznego,
Krzyku o ratunek, o ratownika.

Obnażona z pokoju ziemia,
Do bólu naga w ludzkiej rzeczywistości
Sunie samym dnem wszystkiego.
Występna sponad blasku występuje
Wykroczeniem za wykroczeniem, występkiem za występkiem.

Na widnokręgu jeszcze tylko miga blask żywiołu
Zamglony na ławicach grząskich piasków,
Lotnych piasków.

***

Cofa się pokój z mojej ziemi cofa żywioł
Cofa szmaragdowy mrok
Z delfinami skaczącymi jak znaki zapytania
Obsycha w słońcu bezkresna oczywistość
Tego co ludzkość ma na swoim dnie
Co nie więdło w wilgoci a jedynie
Śniło się a jedynie
Było kulistością szlaków dla okrętu